رحلت پيامبر اعظم و شهادت حضرت امام حسن مجتبي و حضرت امام رضا ( ع ) را تسليت مي گوييم
بيست و هشتم ماه صفر:
در چنين روزى، در سال يازدهم هجرى، رسول گرامى اسلام(صلى الله عليه وآله) وفات يافت و همه مورّخان اتّفاق دارند كه روز وفات آن حضرت، روز دوشنبه بود و آن حضرت به هنگام وفات شصت و سه سال از عمر مباركشان مى گذشت.
رسول گرامى اسلام(صلى الله عليه وآله) در سنّ چهل سالگى به رسالت مبعوث شد و سپس سيزده سال در مكّه مردم را به توحيد و خداپرستى دعوت كرد و در سنّ پنجاه و سه سالگى به مدينه هجرت نمود و ده سال نيز در مدينه ـ با تشكيل حكومت اسلامى و با تلاش پى گير و مستمرّ ـ به مبارزه با شرك و كفر و ظلم و ستم پرداخت; در اين مدّت، مردم زيادى از مناطق مختلف به آن حضرت ايمان آوردند و اسلام روز به روز گسترش يافت، تا آن كه در 28 صفر سال يازدهم از اين جهان رحلت فرمود.
حضرت اميرالمؤمنين(عليه السلام)، آن حضرت را غسل داده و كفن نمود و بر آن حضرت نماز گزارد و آنگاه مردم گروه گروه بر پيكر شريفش نماز گزاردند و سپس على(عليه السلام) آن حضرت را در حجره اش در همان محلّى كه از دنيا رفته بود دفن فرمود.(10)
از «انس بن مالك» روايت شده است كه وقتى رسول خدا(صلى الله عليه وآله) را به خاك سپرديم، حضرت فاطمه(عليها السلام) به سوى من آمد و گفت: اى انس! چگونه راضى شديد كه خاك بر چهره رسول خدا بريزيد، آنگاه گريست.(11)
و مطابق نقل ديگرى، آن حضرت مقدارى از خاك قبر پدر گراميش را برداشت و بر ديدگانش نهاد و گفت:
ماذا عَلَى الْمُشْتَمِّ تُرْبَةَ اَحْمَدَ
اَنْ لا يَشُمَّ مَدَى الزَّمانِ غَوالِيا
سزاوار است بر كسى كه تربت احمد را ببويد
براى هميشه روزگار، دگر عطرى نبويد
صُبَّتْ عَلىَّ مَصآئِبُ لَوْ اَنَّها
صُبَّتْ عَلَى الاَْيّامِ صِرْنَ لَيالِيا(12)
مصيبت هايى بر دل و جانم فرود آمد كه اگر
بر روزهاى روشن وارد شود، شبهاى تار مى گردند
همچنين بنا بر نقل جمعى از علما و مورّخان، روز بيست و هشتم صفر سال 50 هجرى، روز شهادت امام حسن مجتبى(عليه السلام) است و اين روايت بيشتر در ميان شيعيان مشهور است تا روايت هفتم ماه صفر.(13)
روز آخر ماه صفر:
بنا بر قول «شيخ طبرسى» و «ابن اثير» آخر ماه صفر سال 203 هجرى، روز شهادت امام رضا(عليه السلام) است كه در سنّ پنجاه و پنج سالگى، توسّط مأمون عبّاسى مسموم شده و به فيض شهادت نائل آمدند.(14)
دهه آخر صفر، دهه غم و اندوه:
اين ماه نيز يادآورِ فداكارى ها و جانبازى هاى امام حسين(عليه السلام) و يارانش مى باشد; ماه ادامه اسارتِ اهل بيت(عليهم السلام) و ورود آنها (مطابق روايتى) به شام است.
شام بر اثر خطبه هاى امام سجّاد و زينب كبرى(عليهما السلام) به كلّى دگرگون گرديد و از همان جا بذرِ انقلاب بر ضدِّ بنى اميّه پاشيده شد; و در نتيجه همين خطبه ها، بنى اميّه در تمام جهان اسلام رسوا گشت و خطرى كه از سوى آنان اسلام و قرآن را تهديد مى كرد، به بركت خون هاى شهيدان و خطابه هاى پيام آورانِ عاشورا، دفع شد.
علاوه بر اين، ماه صفر چنان كه گفتيم يادآور ضايعه بزرگ و مصيبت عظمى، يعنى رحلت پيامبر اسلام(صلى الله عليه وآله) و شهادت فرزندانِ گراميش امام حسن مجتبى و امام على بن موسى الرّضا(عليهما السلام) است; آميخته شدنِ خاطره اربعين حسينى با خاطره جانكاهِ اين مصايبِ بزرگ، دهه آخر ماه صفر را، دهه اندوه و غم براى پيروان مكتب اهل بيت(عليهم السلام) ساخته است.
ولى از آن جا كه اين ايّام ماتم و غم، سبب مرورى مجدّد، بر تاريخ زندگانى آن بزرگواران و تلاش ها، شهامت ها و فداكارى هاى آنان است، ماهى است پر از شور و عشق و اخلاص و فداكارى; به همين دليل، تاريخ نشان داده است كه بسيارى از توطئه هاى دشمنانِ اسلام، به بركت شورى كه در جلسات و دسته جاتِ سوگوارىِ آن بزرگواران در اين ماه ايجاد شده، درهم شكسته و خنثى گرديده است، كه اين خود موهبت بزرگى است، و بايد هميشه آن را ارج نهاد و از آن پاسدارى كرد .
در چنين روزى، در سال يازدهم هجرى، رسول گرامى اسلام(صلى الله عليه وآله) وفات يافت و همه مورّخان اتّفاق دارند كه روز وفات آن حضرت، روز دوشنبه بود و آن حضرت به هنگام وفات شصت و سه سال از عمر مباركشان مى گذشت.
رسول گرامى اسلام(صلى الله عليه وآله) در سنّ چهل سالگى به رسالت مبعوث شد و سپس سيزده سال در مكّه مردم را به توحيد و خداپرستى دعوت كرد و در سنّ پنجاه و سه سالگى به مدينه هجرت نمود و ده سال نيز در مدينه ـ با تشكيل حكومت اسلامى و با تلاش پى گير و مستمرّ ـ به مبارزه با شرك و كفر و ظلم و ستم پرداخت; در اين مدّت، مردم زيادى از مناطق مختلف به آن حضرت ايمان آوردند و اسلام روز به روز گسترش يافت، تا آن كه در 28 صفر سال يازدهم از اين جهان رحلت فرمود.
حضرت اميرالمؤمنين(عليه السلام)، آن حضرت را غسل داده و كفن نمود و بر آن حضرت نماز گزارد و آنگاه مردم گروه گروه بر پيكر شريفش نماز گزاردند و سپس على(عليه السلام) آن حضرت را در حجره اش در همان محلّى كه از دنيا رفته بود دفن فرمود.(10)
از «انس بن مالك» روايت شده است كه وقتى رسول خدا(صلى الله عليه وآله) را به خاك سپرديم، حضرت فاطمه(عليها السلام) به سوى من آمد و گفت: اى انس! چگونه راضى شديد كه خاك بر چهره رسول خدا بريزيد، آنگاه گريست.(11)
و مطابق نقل ديگرى، آن حضرت مقدارى از خاك قبر پدر گراميش را برداشت و بر ديدگانش نهاد و گفت:
ماذا عَلَى الْمُشْتَمِّ تُرْبَةَ اَحْمَدَ
اَنْ لا يَشُمَّ مَدَى الزَّمانِ غَوالِيا
سزاوار است بر كسى كه تربت احمد را ببويد
براى هميشه روزگار، دگر عطرى نبويد
صُبَّتْ عَلىَّ مَصآئِبُ لَوْ اَنَّها
صُبَّتْ عَلَى الاَْيّامِ صِرْنَ لَيالِيا(12)
مصيبت هايى بر دل و جانم فرود آمد كه اگر
بر روزهاى روشن وارد شود، شبهاى تار مى گردند
همچنين بنا بر نقل جمعى از علما و مورّخان، روز بيست و هشتم صفر سال 50 هجرى، روز شهادت امام حسن مجتبى(عليه السلام) است و اين روايت بيشتر در ميان شيعيان مشهور است تا روايت هفتم ماه صفر.(13)
روز آخر ماه صفر:
بنا بر قول «شيخ طبرسى» و «ابن اثير» آخر ماه صفر سال 203 هجرى، روز شهادت امام رضا(عليه السلام) است كه در سنّ پنجاه و پنج سالگى، توسّط مأمون عبّاسى مسموم شده و به فيض شهادت نائل آمدند.(14)
دهه آخر صفر، دهه غم و اندوه:
اين ماه نيز يادآورِ فداكارى ها و جانبازى هاى امام حسين(عليه السلام) و يارانش مى باشد; ماه ادامه اسارتِ اهل بيت(عليهم السلام) و ورود آنها (مطابق روايتى) به شام است.
شام بر اثر خطبه هاى امام سجّاد و زينب كبرى(عليهما السلام) به كلّى دگرگون گرديد و از همان جا بذرِ انقلاب بر ضدِّ بنى اميّه پاشيده شد; و در نتيجه همين خطبه ها، بنى اميّه در تمام جهان اسلام رسوا گشت و خطرى كه از سوى آنان اسلام و قرآن را تهديد مى كرد، به بركت خون هاى شهيدان و خطابه هاى پيام آورانِ عاشورا، دفع شد.
علاوه بر اين، ماه صفر چنان كه گفتيم يادآور ضايعه بزرگ و مصيبت عظمى، يعنى رحلت پيامبر اسلام(صلى الله عليه وآله) و شهادت فرزندانِ گراميش امام حسن مجتبى و امام على بن موسى الرّضا(عليهما السلام) است; آميخته شدنِ خاطره اربعين حسينى با خاطره جانكاهِ اين مصايبِ بزرگ، دهه آخر ماه صفر را، دهه اندوه و غم براى پيروان مكتب اهل بيت(عليهم السلام) ساخته است.
ولى از آن جا كه اين ايّام ماتم و غم، سبب مرورى مجدّد، بر تاريخ زندگانى آن بزرگواران و تلاش ها، شهامت ها و فداكارى هاى آنان است، ماهى است پر از شور و عشق و اخلاص و فداكارى; به همين دليل، تاريخ نشان داده است كه بسيارى از توطئه هاى دشمنانِ اسلام، به بركت شورى كه در جلسات و دسته جاتِ سوگوارىِ آن بزرگواران در اين ماه ايجاد شده، درهم شكسته و خنثى گرديده است، كه اين خود موهبت بزرگى است، و بايد هميشه آن را ارج نهاد و از آن پاسدارى كرد .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر